Alles gaat goed met mij

Dag vrienden en familie en random internetweirdos die dit lezen,

Alles gaat goed met mij. Ik schrijf dit vanop mijn bed (stiekem eerder een plank met een matras op) in Vijayawada, Andhra Pradesh, India. Momenteel slapen we bij Arthik Samata Mandal, een atheïstische en humanistische organisatie die bestaat uit een science center, een ziekenhuis, een weeshuis, een opvangplaats voor vrouwelijke studenten die de financiële middelen niet hebben om te studeren en te wonen in een grote stad, een informatiecentrum voor vrouwen en kinderen en een permanente tentoonstelling over het menselijk lichaam (lees: elk deel van het menselijk lichaam op sterk water in een gebarsten doorzichtige pot, inclusief 3, 6 en 7 maand oude baby’s),…
De lijst is eindeloos.

Ik ben hier samen met Charlotte, Florence en Linde. In naam van CHanGE (Campaign for sexual Health and Gender Equality), een project van het Universitair Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking (UCOS) verblijven we drie weken in dit land vol tegengestelden. In samenspraak met de organisatie waar we slapen gaan we op zoek naar Changemakers, mensen die niet akkoord gaan met de huidige situatie in hun land en daar iets aan willen doen. De focus ligt daarbij op gender en seksuele en reproductieve rechten en gezondheid. Wat betekent dat concreet? In India zijn er nog veel problemen rond het thema, bijvoorbeeld: de inferieure positie van de vrouw, kindhuwelijken, de hoge aanranding- en verkrachtingscijfers, slechte toegang tot onderwijs voor kinderen, HIV, gebrekkige seksuele voorlichting, onbestaande rechten voor mensen van de holebi- en transgendergemeenschap (homoseksualiteit is hier verboden),…
Ook deze lijst is eindeloos.

Eigenlijk is ons project nog maar net begonnen. We zijn hier nu 10 dagen, maar de eerste 7 waren voor ons plezier. En om te acclimatiseren. India is in heel veel aspecten het tegenovergestelde van België. Ik kan hier een epistel schrijven over het verschil in eten (rijst en curry als ontbijt, lunch én avondmaal), over het verkeer (tot nu toe al 2 keer spookgereden en ontelbare keren bijna gestorven omdat onze chauffeur het verkeer als een spelletje MarioKart beschouwt – maar eerlijk is eerlijk, hij kon het wel), over douches (eigenlijk gewoon een emmer met daarin een kleiner emmertje) of over de manier waarop Indiërs hun hoofd schudden en je nooit weet of ze nu ‘ja’ of ‘nee’ bedoelen. Maar ik wil het graag hebben over een ander aspect: hoe wij ons voelen wanneer we over straat lopen. Mensen vertellen je dit wel, maar je bent nooit echt voorbereid. Iedereen staart. Ie-de-reen. Man, vrouw, kind, chauffeurs, politiemannen/vrouwen, mensen in het algemeen. We’re turning heads, maar niet op een aangename manier. En niet enkel staren, heel regelmatig komt er iemand een foto vragen met ons. “Madam, selfie please?” om vervolgens toch gewoon een foto te nemen, ook al weigeren we. Overal waar we langs lopen, verschijnen er camera’s die ons onsubtiel vast leggen. Het is een enorm bevreemdende en ongemakkelijke ervaring.

Dat terzijde, is India een prachtig land. De steden zijn een mengelmoes van kleuren, geuren en geluiden. Prikkels zijn er in overvloed voor elk zintuig. En overal zijn er mensen. Óveral. Je begint je af te vragen waar die allemaal wonen. En het antwoord is soms helaas gewoon onder de brug waar we ze gespot hebben. Heilige koeien verstoren het verkeer, waterbuffels grazen in het midden van de weg, aapjes stelen handelswaar van marktkramers en straathonden nemen elk plekje schaduw in beslag. De gebouwen die de Mogoldynastie hebben achter gelaten benemen ons steeds opnieuw de adem. Zoals Linde het zo mooi formuleert, bouwen ze hier paleizen voor hun doden in plaats van voor hun levende edellieden. Als brave toeristjes hebben we de Golden Triangle bezocht: Delhi – Agra – Jaipur. In simpele mensentaal betekent dat dat we alle monumenten hebben bezocht die je te zien krijgt bij Google afbeeldingen als je India intypt, met als hoogtepunt de Taj Mahal. Een minder toeristisch plekje dat we bezochten, is Neemrana Fort (Google it, baby), waar nu een hotel in zit dat de originele architectuur en bouwmaterialen heeft gerespecteerd en bewaard. We sliepen letterlijk in een torenkamer en waanden ons kasteelbewoners in een vergeten tijdperk (ik persoonlijk kreeg de Harry Potter-vibe, maar dat ligt hoogstwaarschijnlijk aan mezelf). Tot we ons Tarzan en Jane waanden en gingen ziplinen over het dal.

Maar nu begint het serieuze werk dus. We leren en lezen en verliezen soms de moed wanneer we lezen over meisjes van 10 die uitgehuwelijkt worden, over hoe de kasteloze Dalits mishandeld en gediscrimineerd worden, hoe homoseksuelen geen rechten hebben (lesbiennes worden hier zelfs nergens vernoemd?) en hoe door het systeem van de bruidsschat meisjes extreem benadeeld en soms zelfs vermoord worden. Maar dan praten we met de Gora-familie die ons als ware familieleden behandelen en krijgen we opnieuw een positievere ingesteldheid en hoop voor de toekomst. “We are all human, so why would we treat people differently?”. En het zet alle problemen in ons thuisland ook braafjes in perspectief, wat nooit kwaad kan natuurlijk.

Nao Gora roept ons voor het avondeten bestaande uit ladyfingers curry, rijst, shapati, gepekelde mango, gepekelde citroen, gepekelde kokosnoot, en andere uitdagingen voor de maag. Maar ik wil snel nog een kleine anekdote delen om het af te leren: op onze eerste dag bij Arthik Samata Mandal was er een prijsuitreiking voor een essaywedstrijd die de Gora’s hadden uitgeschreven. En wie mocht de prijzen uitdelen? Wij natuurlijk. We waren zelfs deel van de prijs: “the winners have the honour to greet our Belgian guests and to take a picture with them”. Resultaat: 45 foto’s. Direct daarna werden we gekaapt voor een interview met de lokale krant over de condities voor vrouwen in België. Ik deel het met jullie, maar beloof mij dat jullie onthouden dat we voor dovemansoren gesproken hebben want zo goed als ELK WOORD is verdraaid door de journalist in kwestie die duidelijk al op voorhand wist welk artikel hij wou schrijven. Dus hou in je achterhoofd dat alles wat je leest uitvoerig genuanceerd is door ons allemaal en dat niks daarvan verwerkt is. We schamen ons kapot, zeker als je het doel van ons hele project in het achterhoofd houdt. Maar het is wel heel grappig en de schrijffouten krijg je er gratis bij. Enjoy.

Je kan ons (en de twee andere teams die naar Cuba en Oeganda zijn getrokken) trouwens ook volgen via de Facebook en Instagram van UCOS.